Thuisonderwijs

Met een thuiszitter wil je toch zo nu en dan wat nuttigs doen. Nou ben ik niet zo bang voor cognitieve achterstanden – onze zoon loopt ver genoeg voor – maar er zijn wel aspecten waar ik graag van zou willen dat hij daar makkelijker mee om kan gaan. Op school leren ze toch allerlei vaardigheden die steeds belangrijker worden naarmate de schoolcarrière vordert: concentratie, doorzettingsvermogen, taakgerichtheid, taakinitiatie, etc. etc. Dus ik heb zo op de meeste werkdagen wel een paar plannetjes om samen met mijn zoon aan te werken.

Oefenen

Aan een hoop vaardigheden kunnen we wel creatief werken. Met projecten en spelletjes spelen, oefenen we veel nuttige executieve functies zonder dat zoon het als werken ervaart en daar zien we dan ook steeds meer resultaat van. Maar zodra het ook maar een beetje op een schools werkje gaat lijken, dan klapt onze zoon volledig dicht. In het spel en per ongeluk krijgen we zo nu en dan een klein beetje inzicht in wat onze zoon kan. Maar vraag je hem iets, dan komt er niets uit!

Verwarrend

Een kort 3 of 4 letterwoord leest hij zomaar als iets heel langs – staat er bijvoorbeeld b-oo-t, dan verbaast hij ons niet meer met zijn “onderzeeër!” Dit soort antwoorden wisselt hij af met “weet ik niet!” en “ik kan het niet!”.

Bij didactisch onderzoek is toch naar voren gekomen dat hij kan lezen, wat ons vermoeden bevestigde. Dus borgen we eerst bepaalde informatie (brieven bijvoorbeeld) voor de zekerheid op als we niet wilden dat zoon dit mogelijk zou lezen, nu weten we zeker dat we voorzichtig moeten zijn. Maar met het voorlezen van ons tweede kind uit de kleuter-samenleesboekjes, doet oudste zoon steevast alsof hij nog niets van lezen begrijpt. Het gekke is dat hij helemaal niet mee hoeft te doen met het voorlezen van ons tweede kind, dat wil hij zelf. Er is geen druk, er is geen noodzaak tot presteren, het is niets anders dan een gezellig samenlezen. Hij speelt het toneelstuk erg overtuigend en soms lijkt hij de hele dag bezig te zijn met het bouwen aan zijn niet-lezende personage.

Frustratie

Vaak kan ik er luchtig naar kijken. Ik vind het dan vooral vervelend voor onze zoon dat hij het zichzelf zo moeilijk maakt, maar ik weet – het komt vanzelf. Soms echter ervaar ik enorme frustratie: waarom doet hij nou zo ingewikkeld! Het leven wordt zoveel makkelijker als hij gewoon openlijk leest. Er is zoveel meer mogelijk op het vlak van uitdagen en hij hoeft dan niet steeds weer een toneelstukje op te voeren. Het kost ons allemaal zoveel energie, onze zoon waarschijnlijk nog het meest!

Op die momenten maak ik me ook veel zorgen: hij zal toch wat moeten gaan laten zien. Hoe kan hij anders ooit op een school gaan functioneren?

Voor de gek

Vaak vraag ik me af: wie neem je nou in de maling? Want dat hij ons niet wil laten zien wat hij kan, ok, dat kan ik nog wel begrijpen. Ik kan mij voorstellen dat hij bang is dat hij meer moet gaan presteren, niet meer onder werken uit kan, als hij laat zien dat hij kan lezen. Maar waarom hij dan zo veel moeite doet om te doen alsof hij het echt niet kan, ik kan daar geen winst voor hem inzien. Zou hij het soms zelf willen geloven?

Delen mag!
Twitter
Visit Us
LinkedIn
Share

Laat een Reactie achter

  1. Karin

    Mijn dochter wilde pas lezen toen ze vond dat ze het ongeveer net zo goed kon als ik. Want eerder kon ze niet lezen, vond ze. Dat zei ze niet met zoveel woorden uiteraard, lezen was gewoon een drama tot ze op dat punt kwam waarvan ze vond dat ze kon lezen en nu verslindt ze boeken!