Proces van de ouder

Wij hebben voor het eerst een soort van normale zomervakantie meegemaakt. Voor de vakantie was zoon al behoorlijk gereïntegreerd en er was een goed plan voor na de zomervakantie. Voor het eerst gingen wij een vakantie in met een positief gevoel over de afgelopen tijd èn met vertrouwen in de periode na de vakantie. Ook voor het eerst miste zoon school en vriendjes (zo gek mam, ik weet niet wat ik voel, maar ik denk dat ik eigenlijk wel even naar school zou willen) en keek hij uit naar het nieuwe schooljaar.

Angst
Dan merk ik weer goed hoeveel het thuiszittersverhaal met mij heeft gedaan. Verborgen achter mijn positieve instelling zit enorm veel angst. Angst voor herhaling, voor het verliezen van de controle, voor misinterpretatie van signalen, voor te alert zijn… Angst voor alles eigenlijk.
We zijn er ook nog niet: zoon gaat nog niet volledig naar school en het plan heeft zich nog niet bewezen. De eerste rimpels zijn er al weer, het eerste mopperen bij het opstaan (ik wil echt niet naar school!) en de frustratie over niet echt passend werk. En wat is het moeilijk om daar neutraal op te reageren. Frustratie is immers logisch, het hoort er bij. Leren gaat met vallen en opstaan, anders kon je het al en leerde je niets nieuws. Maar bij mij gaan alle alarmbellen wel af, want zo begon het 3 jaar geleden immers ook.

Impact
Bij kinderen die uitvallen draait alle zorg om het kind, logisch. Maar ook de rest van het gezin raakt uit balans. Broertjes en zusjes hebben last van de emotionele uitspattingen van het zorgenkind en ouders raken ook getraumatiseerd. Hoe ouders ermee omgaan verschilt uiteraard van persoon tot persoon. Maar wat ik vooral hoor is dat ouders enorm veel onmacht en schuld voelen. Ze brengen hun kind steeds opnieuw naar een plek die goed zou moeten zijn, maar waar het kind zich niet veilig voelt. Als ouder merk je dat en het voelt niet goed, maar wanneer trek je aan de bel? Wanneer is het genoeg en hak je de knoop door: mijn kind blijft thuis. Het is een proces waar ouders doorheen moeten en het besluit komt altijd te laat. Alle ouders die ik gesproken heb zeggen hetzelfde: achteraf gezien ging het al heel lang niet meer, we hadden het eerder moeten doen!

Samenwerken voor het te laat is
Het zou zo mooi zijn als ouders en scholen open met elkaar zouden kunnen praten, zorgen kunnen delen en zo eerder kunnen bijsturen. Voordat het kind zwaar beschadigd is, het gezin ontwricht raakt en de relatie met school alleen nog op papier bestaat.
Bij stichting iQ+ werken ze hard aan deze veranderingen. Er is zelfs een mooi project voor (vermoedelijk) hoogbegaafde kinderen die dreigen uit te vallen op school: Ook naar School! Voor onze zoon nu niet nodig, gelukkig! Maar ik weet wel dat ik niet meer ga wachten tot het echt niet meer gaat. Als zoon weer veel weerstand tegen school gaat opbouwen en thuis zijn frustraties weer zichtbaar te hoog oplopen, dan ga ik, voordat alle partijen weer in het rood zitten, in samenwerking met school ervoor zorgen dat hij één of enkele dagdelen aan dit project kan meedoen. Zodat hij op adem kan komen zonder het contact met school en klasgenootjes te verliezen, hij kan werken aan de zwakke vaardigheden die hem dwarszitten en de volwassenen om hem heen tijd hebben om een goed plan voor hem op te stellen.
Wacht niet tot het te laat is, dan is de weg uit het dal terug omhoog ook niet zo lang!

Delen mag!
Twitter
Visit Us
LinkedIn
Share

Laat een Reactie achter