Intens: leven met een gevoelig hoogbegaafd kind

De meeste van jullie zullen het wel herkennen: het leven met een hoogbegaafd kind is intens. De pieken zijn hoog en de dalen zijn diep, alle emoties zijn uitvergroot, de uitingen zijn heftiger. De kinderen ervaren de wereld intens, en uiten zo mogelijk nog intenser. Bij mijn zoon was het niet vanaf het begin af aan allemaal heel heftig. Als baby sliep hij goed, hij maakte weinig geluid, had een duidelijk ritme dat makkelijk gevolgd kon worden, maar waar ook best een beetje vanaf geweken mocht worden.

Gevoeligheid

Wel was vanaf zijn geboorte al duidelijk dat hij een gevoelig mannetje is. Zijn zintuigen leken gewoon beter ontwikkeld: hij zag kleine vogeltjes heel hoog in een boom, hoorde de poes van de buren door de muur heen, was alert als er een onverwacht geluid was, een vreemde geur. Het meest opvallende vond ik de gevoeligheid voor sfeer en emoties van anderen. Hij was als peuter weken van slag zonder dat we begrepen wat er was, totdat zijn vaste peuterleidster uitviel door langdurige ziekte en we begrepen dat hij haar emoties al die tijd had opgevangen.

Thuiszitter

Die gevoeligheid speelde hem op school steeds meer parten. Op de eerste school viel het nog niet op, daar wist hij zich goed aan te passen. Op de tweede school kreeg hij wel steeds meer zichtbaar last van de vele prikkels in de klas. Maar de ontlading gebeurde thuis. En als je kind dan uiteindelijk echt uitvalt van school is het begrijpelijk dat zijn emoties heftig zijn en hij veel driftbuien en verdriet laat zien. Nu bijna een jaar later besef ik echter dat het niet alleen het trauma is. Hij beleeft alles echt intens en uit dit heftig. En omdat we zoveel samen zijn, zit ik daar dus ook midden in.

Vakantie

Gelukkig is daar dan de vakantie. Waar veel ouders aan het eind van de vakantie verzuchten blij te zijn dat het normale leven weer begint, ben ik heel blij met de vakantie. Deze vakantie is onze zoon een paar dagen met anderen op pad geweest. Wat een rust! Wat een stilte in huis! Een dagje rustig met nummer 2 op pad, het tempo en de interesse van maar één kind volgen is een verademing. Ik had zelfs twee dagen voor mezelf! Heerlijk!

Nu is de vakantie weer voorbij en ben ik met goede moed weer aan de slag. We hebben een nieuw programma met wat nieuwe activiteiten en daarnaast wil ik nu toch meer thuisonderwijs gaan geven. Ik heb nieuwe plannen en ideeën, goede voornemens en nieuwe inzichten.

Prikkels

In de vakantie heb ik ontdekt dat mijn zoon enorm veel prikkels produceert en dat ik daar best veel last van heb. Omdat we zoveel samen zijn, heb ik echt weinig tijd om bij te komen, wat extra opviel toen ik afgelopen vakantie wel de mogelijkheid had. Ik heb nagedacht over de manier waarop ik er tot nu toe mee omging en hoe dat beter zou kunnen en ben tot de conclusie gekomen dat ik behoefte heb aan meer structuur en meer zinvolle activiteiten.

Het voelt voor mij anders als ik een plan heb en van tevoren bedenk wat het nuttige van de activiteit kan zijn. Bijvoorbeeld deze week samen koekjes bakken, oftewel: plannen, voorbereiden, recept opzoeken en lezen, afmeten, kneden, werken aan focus en beheersing (niet snoepen voordat het gebakken is!), oven instellen, etc. En wat ik al hoopte: als ik het zo als een project aanpak, dan stoor ik mij veel minder aan de door zoon geproduceerde prikkels. Of ze er ook daadwerkelijk minder zijn weet ik eigenlijk nog niet, maar hoe ik ze ervaar? In ieder geval een stuk minder intens.

Delen mag!