Een feest der herkenning

Een feest der herkenning

Vorig jaar was het symposium mijn eerste kennismaking met Stichting iQ+. Ik denk voor velen met mij, want de stichting bestond toen pas een paar maanden. Het afgelopen jaar is Stichting iQ+ enorm bezig geweest met het op de kaart zetten van hoogbegaafdheid, met succes. En ook dit jaar was er weer een symposium, namelijk afgelopen woensdag.

Het thema: Het hoogbegaafde kind en ik: de vele gezichten van hoogbegaafdheid. Met een uitverkochte zaal en veelbelovende sprekers kon dit niet anders dan een interessante worden. En dat was het! Als ik het in één zin moet samenvatten: een feest der herkenning.

De bezoekers

Gelukkig heb ik een heel blog tot mijn beschikking en kan ik meer kwijt dan die ene zin. Allereerst over de 350 bezoekers van deze avond. Ouders, mensen uit het onderwijs, maar ook pedagogisch medewerkers en mensen uit de politiek. Zij zochten kennis, informatie, inzicht, herkenning en inspiratie (al kwamen sommigen ook voor de koffie ;))

• 

• 

Aan het einde van de avond probeerde ik gezichten te lezen. Sommige bezoekers toonden opluchting: ja, mijn kind is hoogbegaafd, zie je wel? Er waren mensen in jubelstemming: mijn kind is pas versneld, het gaat zo goed met hem! Maar er waren ook verwarde gezichten. Je zag en hoorde kwartjes vallen. Een gedachte die bij een aantal ouders voorbij kwam: Ben ik dan zelf ook hoogbegaafd? En wat nu?

De sprekers

Sprekers Lineke van Tricht, Bart Vogelaar en Tessa Kieboom namen ons mee in hun verhaal over de vele gezichten van hoogbegaafdheid. Er werd verteld over de types hoogbegaafden van Betts en Neihart, over dynamisch testen van het IQ en over de dimensies van hoogbegaafdheid. Nieuwe inzichten en stof tot nadenken voor iedereen in de zaal. Want hoeveel je ook weet over hoogbegaafdheid, meer kennis is altijd welkom. (En wat heerlijk om naar de Vlaamse Tessa Kieboom te luisteren, die het heeft over kinderen die ‘zijn vastgefietst geraken’, een lust voor het oor)

Wat haalde ik uit het symposium?

Ik ben inmiddels best ingelezen in de wereld van hoogbegaafdheid, maar deze avond gaf mij alsnog nieuwe kennis, nieuwe (actuele) inzichten en herkenning. Dat vooral. Herkenning en erkenning. Over mijn kinderen, over mezelf, en over mensen in mijn omgeving. Natuurlijk kreeg ik een schat aan informatie die niet allemaal te onthouden is. Ik maakte overbelichte en korrelige foto’s van de presentaties met mijn mobiel. De afgelopen dagen vroeg ik me af: wat is het belangrijkste dat ik uit dit symposium haal?

Dat werd me duidelijk toen ik mijn aantekeningen nog eens bekeek (en ontcijferde). De vele gezichten van hoogbegaafdheid: elke hoogbegaafde is anders. Maar: zorg dat ze zichzelf blijven! Niets is zo erg als je te moeten aanpassen, je anders voor te doen dan je bent, je grenzen te negeren om ergens bij te kunnen horen. Ik als hoogbegaafde herken dit maar al te goed, en door het symposium kwam ik tot de ontdekking dat we dit als ouders en onderwijzers ook nog teveel van onze kinderen verwachten.

De vele gezichten van hoogbegaafdheid

De vele gezichten van hoogbegaafdheid zijn mooi zoals ze zijn. Een positieve begeleiding en voldoende hulp en uitdaging zijn de beste dingen die je als begeleider te bieden hebt. En die je jezelf als hoogbegaafde cadeau kunt doen.

Ik zou het heel leuk vinden om in de reacties te lezen wat jullie als bezoekers uit dit symposium hebben gehaald!