De achterstand van de huidige leerlingen: een verloren generatie?

Achterstand. Hiaten. Coronials. Een verloren generatie. Zorgen. Zomaar wat termen die me de afgelopen weken om de oren vlogen als het ging over het onderwijs ten tijde van Corona. Want kinderen konden niet naar school, en dat zou voor vreselijke problemen zorgen. Ze zouden hierdoor enorm veel missen. Zijn die zorgen wel terecht?

Ik denk niet dat we een verloren generatie creëren doordat kinderen de afgelopen weken niet naar school zijn geweest. Misschien missen ze wat schoolse vaardigheden, maar als ik naar mijn kinderen kijk zie ik dat ze dingen geleerd hebben die ik op mijn negende nog niet wist: wie de minister-president is bijvoorbeeld, en de minister van Volksgezondheid. Maar ook hoe ze de was op moeten vouwen. Hoe ze zichzelf moeten vermaken als papa en mama werken. Het verschil tussen een bacterie en een virus. En zo kunnen we vast nog veel meer opnoemen! Het onderwijs vindt echter andere zaken belangrijk: het tot in den treuren herhalen van de tafel van drie, het stoffelijk bijvoeglijk naamwoord, de sterfdatum van Bonifatius. Dáár moest prioriteit naar uit gaan, want anders zouden kinderen in grote problemen komen. Dus kregen we elke week een tas met huiswerk aan de deur, en gingen ze na een paar weken over op digitaal onderwijs. Verplicht, want het was onmisbaar.

Herhaling

De afgelopen weken heb ik met verbazing gekeken naar het schoolwerk dat mijn kinderen voorgeschoteld kregen. Natuurlijk, ik snap dat er in kort tijdsbestek een plan moest worden gemaakt door de leerkrachten en dat het grijpen naar herhaling dan soms onvermijdbaar is. En: dat herhaling belangrijk is. Automatiseren is alles. Nee, ik snap het echt. Maar menigmaal heb ik verbaasd naar het schoolwerk zitten staren en grondig verzucht dat ik nu vooral snap waarom mijn kinderen zo’n hekel hebben aan school. Want mèn, wat wordt er veel saaie, langdradige en zinloze stof voorgeschoteld aan die basisschoolkinderen! En nog een keer. En nog een keer. Het lijkt wel of alles bewust net zo lang wordt uitgekauwd tot het laatste beetje motivatie totaal verdwenen is. Opdat ze maar niets missen.

‘Ja, maar er zijn natuurlijk kinderen met een achterstand. Die kunnen het anders niet bijbenen’, wordt er gezegd. Och, waren de zorgen voor kinderen die vóór lopen maar eens net zo groot als de zorgen voor de kinderen die achterlopen. Dan hadden wij al dit schoolwerk in 1 week kunnen doen en de andere weken achterover kunnen leunen. Of die tijd kunnen besteden aan stof die wél interessant is.

Achterstanden wegwerken

Na de meivakantie moeten de kinderen weer naar school. Bij ons vier halve dagen waarbij ingezet wordt op rekenen, taal, spelling en lezen ‘om achterstanden weg te werken’. Nog meer van hetzelfde. Hopelijk halen mijn kinderen de motivatie uit het contact met medeleerlingen en de korte schooldagen. Er blijft in ieder geval genoeg tijd over om thuis verder te gaan met sterren kijken, woordtreintjes te maken, de pH van slootwater te testen, Spaans te leren, samen de was op te vouwen en het konijnenhok te verven. Dingen waar ze in mijn ogen wél wat van leren en wel gemotiveerd voor zijn. Of ze een achterstand hebben zullen we zien als de CITO’s worden afgenomen, maar ik betwijfel het ten zeerste.

Delen mag!