Week van de Thuiszitter
De afgelopen week was het de Landelijke actieweek thuiszitters 2019. Mocht het je ontgaan zijn: het verbaast me niets. Ook ik heb er maar weinig van gemerkt, en wat ik ervan heb meegekregen stemt mij niet vrolijk. Er wordt vooral OVER thuiszitters en ouders gepraat en veel te weinig MET. Bij denktanks met álle betrokkenen zijn ouders en jongeren niet uitgenodigd, en dat is ook te zien aan de oplossingsrichtingen… Ik kan hier best boos over worden, vooral nu wij voorzichtig bezig zijn om uit het dal te klauteren en onze zoon langzaam aan weer mee gaat doen op een school. We zien nu hoe belangrijk het is dat kind, ouders én school samenwerken!
Wennen
Ja, inderdaad, sinds een tijdje gaat onze zoon weer heel voorzichtig een paar uurtjes per week school. Het is een reguliere school met een fantastisch lerarenteam, een goede sfeer, aandacht voor sociale vorming en voor de individuele ontwikkeling. Het is voor ons allemaal heel erg wennen. Voor onze zoon uiteraard weer wennen aan een volle klas, leren vertrouwen op juffen, werkjes maken, spelen op een druk schoolplein, nieuwe vriendjes maken. Het kost hem veel energie maar het gaat steeds beter. Hij krijgt goede hulp en de juffen stimuleren hem steeds weer een klein stapje te nemen en zo telkens succes te ervaren. Hij leert en speelt en krijgt weer zelfvertrouwen!
Een team
Maar ook voor ons als ouders is het spannend. Ook wij moeten weer leren vertrouwen op een school en juffen, wij moeten ons kind uit handen durven geven, zitten met zorgen en vragen en moeten leren daarover te praten. We hebben het getroffen, met juffen die ons serieus nemen en vragen naar hoe het thuis gaat. Ze begrijpen heel goed dat het om het totaalplaatje gaat: gaat het op school goed, maar thuis weer bergafwaarts? Dan is dat een belangrijk signaal! Dan moet er aan de knoppen gedraaid worden. Gaan we dan te hard, of moeten we juist meer van zoon verwachten? Sluit de stof genoeg aan? Is de begeleiding goed? Wat geeft zoon daar zelf over aan, op school en thuis? En zo gaan we langzaam maar zeker vooruit!
Advies
Dat is dan ook mijn advies aan alle betrokkenen rondom thuiszitters, en met name degenen die er nog nooit één in het echt ontmoet hebben: kind, ouders, leerkrachten en begeleiders moeten samenwerken en daarvoor moet je met elkaar in gesprek. Luister naar ouder en kind! Alleen zij weten wat er nodig is om weer mee te kunnen doen. Zij merken het als eerste als er iets nog niet klopt of het tempo niet past. En kan het kind het nog niet goed aangeven, dan is dat stap één om aan te werken!
