Thuisonderwijs
Er zijn vele wegen die naar Rome leiden. Zo zijn er ook veel manieren om te leren. In Nederland is het normaal om naar school te gaan. Daar ontmoet je vriendjes en vriendinnetjes, leer je vaardigheden en doe je kennis op. Gaat een kind niet naar school, dan hebben veel mensen het idee dat het kind dan volledig stil staat in zijn ontwikkeling. Dat is eigenlijk gek, want wie is er naar school geweest om te leren lopen of praten?
Ook ik zat vast in dat denkpatroon, maar ben daar inmiddels wel van losgekomen. Ook al hebben we wel de hoop dat zoon weer normaal naar een school zal kunnen gaan, ik zie steeds meer voordelen van thuisonderwijs. En in afwachting van die ‘normale’ schoolcarrière, probeer ik thuis steeds wat met zoon te doen om zijn ontwikkeling te stimuleren en hem passende uitdaging te bieden. Schools werken lukt ons thuis niet, maar projectonderwijs gaat inmiddels best goed. Ik heb dat wel echt moeten leren en dacht vaak veel te groot.
Projectonderwijs
Er kwam rust bij mij toen ik me bedacht dat zoonlief vrijwel zonder echt onderwijs te hebben ontvangen, een jaar voorsprong had opgelopen. Als hij nu thuis die voorsprong kwijtraakt, dan is er nog geen man over boord. Ik ben me gaan focussen op welke vaardigheden zoon moet leren. Wat frustreert hem – en daardoor ons – het meest? Waar heeft hij de meeste moeite mee? Eigenlijk zijn dat alle executieve vaardigheden zoals zoveel hoogbegaafde kinderen daar moeite mee hebben. Mirjam Veldhoven van Cleverbee heeft er bij een iQafé+ een mooie lezing over gegeven.
Vervolgens ben ik gaan kijken welke activiteiten zoon leuk vindt om te doen, en hoe ik daarmee wat vaardigheden kan trainen. Dat blijkt eigenlijk helemaal niet zo moeilijk als gedacht. Koekjes bakken bijvoorbeeld: je traint respons-inhibitie (nadenken voor je iets doet), werkgeheugen (onthouden wat je moet pakken), volgehouden aandacht (een half recept lezen werkt niet), planning (in welke volgorde ga je te werk), organisatie (werkblad opgeruimd houden), timemanagement (op tijd de oven voorverwarmen), doelgericht gedrag (superleuk om zomaar fantasievol de koekjes willekeurig uit te steken maar dan moet je steeds opnieuw die lap uitrollen voordat de bakplaat vol koekjes ligt) en flexibiliteit (ingrediënt op? alternatief voorhanden?).
Door steeds te benoemen wat op dat moment nodig is, krijgt zoonlief er langzaam steeds meer gevoel voor. Daarnaast kunnen we het ook nog hebben over rekenen, meten en wegen. Hoeveel wegen de ingrediënten samen? En klopt dat dan ook met de hoeveelheden in het recept? We lezen en schrijven, eerst het recept op internet opzoeken en vervolgens op een briefje schrijven. En tussendoor hebben we de mooiste gesprekken!
Dus, hoewel ik nog steeds hoop op en knok voor een normale schoolgang voor onze zoon, zie ik dit niet meer als een must om te kunnen leren. Wij nemen nu even de niet-toeristische route naar Rome om later misschien weer aan te sluiten bij de doorgaande route. Quo vadis? Wíj zullen uiteindelijk met een gevulde rugzak vol kennis en vaardigheden heus op onze bestemming aankomen.
