‘Normaal’ naar school
Normaal
Ik krijg het vaak te horen: “waarom gaat hij niet naar school, volgens mij kan dat best.” Dit zijn meestal goed bedoelde opmerkingen, vaak zelfs als compliment gebracht. Bijvoorbeeld in de speeltuin als zoonlief leuk speelt met andere kinderen uit de straat en zo goed rekening kan houden met hen. Het is ook voor mij vaak erg verwarrend, het ene moment lijkt er niets aan de hand en denk ik dat we veel te voorzichtig zijn met onze zoon. Het andere moment raakt hij van iets kleins totaal overstuur.
Aanstellerij
Bij anderen gedraagt onze zoon zich veel beter en is duidelijk te zien dat hij prima weet hoe het hoort. Daarom lijkt het voor buitenstaanders misschien wel alsof zoon zich aanstelt of dat hij handig gebruik maakt van onze zorgen om ergens onderuit te komen. Ook ik heb af en toe die gedachten. Maar op andere momenten zie ik zijn angst en herken ik zijn gedrag als primitieve reactie op gevaar: vechten of vluchten. Wat het gevaar is waar hij zo heftig op reageert, is niet altijd duidelijk. En dat maakt het ook zo lastig te herkennen voor ons, laat staan voor buitenstaanders.
Familieweekend
Deze vakantie brachten we met familie een weekend in een huisje door. Ik vond het best spannend, want ik weet niet hoe onze zoon hierop zal reageren. Het zorgt voor een hoop extra mensen, extra prikkels, ander ritme, andere gewoonten en weinig tijd om je even terug te trekken. Het ging gelukkig allemaal heel goed. De kinderen hadden het reuze naar hun zin met elkaar en onze zoon gedroeg zich voorbeeldig.
Op één van de avonden kwam het ter sprake: onze zoon is eigenlijk heel normaal in de ogen van de andere volwassenen. Ja, hij is soms driftig of huilt soms, maar dat doen veel meer kinderen van zijn leeftijd. Het is dan lastig uit te leggen waarom hij toch niet normaal naar school gaat.
Maar bij een boswandeling wordt het de anderen dan toch duidelijk. Onze zoon doet enthousiast mee met de speurtocht, geniet van de natuur en de gezelligheid van de grote groep. Maar als er even onduidelijkheid is over de route en iemand aan hem vraagt: “Welke kant moeten we op, denk je?” is zijn reactie heftig. Hij rent weg en wil niet meer verder, hakken in het zand en alles is stom. Het lukt me om hem even apart te nemen en hem uit te leggen dat niemand van hem verwacht dat hij de route weet. Hij kalmeert gelukkig en loopt aan mijn hand mee het laatste stukje, maar met duidelijk minder plezier.
School
Onze zoon is het afgelopen jaar enorm gegroeid en het gaat gelukkig weer behoorlijk goed met hem, maar het idee dat er iemand iets van je verwacht valt hem nog steeds heel erg zwaar. Daarom is normaal naar school gaan nog niet haalbaar. Daarom, lieve omgeving, en niet omdat we ons aanstellen.
