Lessen uit de Coronatijd

Na weken in onze bubbel moesten ook wij er vorige week aan geloven. De school ging weer open en zoon mocht twee hele dagen per week naar school. Met een halve klas, maar wel een lange dag met eten op school. Oh, wat vond ik het spannend!

Want vóór de sluiting van de scholen ging het niet goed met onze zoon. Zijn gedrag werd weer extremer, zijn weerstand tegen school groter, zijn levenslust minder. De schoolsluiting kwam eigenlijk als geroepen. De eerste twee weken heb ik heerlijk zoons interesses gevolgd en hij bloeide op. Maar daarna kregen we schoolwerk en de hakken gingen in het zand. De juffen waren fantastisch, deden erg hun best om verbinding met zoon te houden, om opdrachten voor hem te bedenken die interessant genoeg waren op inhoud maar niet te veel zouden vragen op het gebied van vaardigheden etc. Eerst had ik nog het idee dat hij gewoon moest wennen aan de nieuwe situatie. Daarna kwam het gevoel dat hij over een hobbel heen moest, en tot slot kwam toch het besef dat dit gewoon niet goed voor hem was.

Want, hoe rustig ik hem ook begeleidde, de driftbuien werden steeds erger. En ik had niet het gevoel dat we iets verder kwamen. In onze eigen bubbel raakten we steeds verder in een negatieve spiraal waarbij schoolwerk niet af kwam en er niets overbleef van al mijn ideeën voor leuke projecten. Er was gewoon geen tijd en energie meer over om er ergens mee te beginnen.

Thuisonderwijs?

Ik werd gek van de twijfel: wat deed ik onze zoon aan? En mezelf en de rest van ons gezin? Was volledig thuisonderwijs misschien beter? Unschooling, zoons interesses volgen en maar zien wanneer hij toe was aan leren lezen of schrijven? Zou ik het aankunnen? Wat zou onze omgeving ervan vinden? En niet onbelangrijk, zou het te regelen zijn? Maar aan de andere kant, moet hij niet gewoon leren doorzetten en leren leren? Wat als hij de rest van zijn leven het leren van vaardigheden uit de weg blijft gaan? Waar doe ik goed aan?

Verbinding

En dan zie je hoe ontzettend belangrijk de verbinding is. Verbinding tussen zoon en mij, maar ook tussen de juffen en ons gezin. De juffen hebben niet alleen veel gebeld met mijn zoon, maar ook met mij. Ze namen mijn zorgen heel serieus en samen hebben we een nieuw plan bedacht. Een plan voor thuis en voor op school. Met ruimte voor zoon en mij om een stapje terug te doen en meer leuke activiteiten te gaan ondernemen en op school meer aandacht voor het aanleren van vaardigheden. Ook naar de cognitieve en sociale wensen is geluisterd. Al brainstormend met juffen ben ik het allemaal een stuk positiever gaan inzien. Het nieuwe plan voelt goed!

De belangrijkste les uit de afgelopen tijd is voor mij: neem je gevoel serieus en bespreek het. Blijf niet in je eigen bubbel maar zoek mensen waarmee je kunt sparren, waar je je zorgen echt mee kunt bespreken. Voor een goed gesprek ben je ook welkom bij iQ+.  Als je je gehoord voelt, kun je ook openstaan voor nieuwe ideeën. En wie weet kom je zo bij een oplossing.

Delen mag!
Twitter
Visit Us
LinkedIn
Share

Laat een Reactie achter