Even voorstellen: Marije Hofland
“We willen je wat vragen. Zou je willen bloggen voor stichting iQ+”. Eigenlijk hoefde ik daar niet over na te denken. Ik draag de stichting een enorm warm hart toe en het geeft mij een mogelijkheid om andere ouders van informatie te voorzien en een hart onder de riem te steken. Je staat niet alleen! Toen ik ‘ja’ had gezegd kwam terloops de vraag of ik mijzelf dan in de eerste blog even voor wil stellen. Natuurlijk doe ik dat. Het is natuurlijk fijn voor iedereen om een klein beetje te weten wie deze blogs de wereld van iQ+ inslingert, maar toch merkte ik dat het botste in mijn hoofd om daarmee te beginnen. Het gaat immers niet alleen om mij, maar iedereen hier.
Ken je dat? Dat iets botst in je hoofd? Mij overkomt dat redelijk vaak. Of misschien is mijn hoofd niet het juiste woord. Het lijkt alsof er laagjes in mijn ‘zijn’ zitten en dat die op dat moment niet matchen. Of, zoals een directeur van een bedrijf waar ik ooit een opdracht voor heb gedaan zou zeggen: ‘my internal ducks are not in a row!’
Als ik kijk naar het kopje “Wat wij doen?” op de homepage van stichting iQ+ verschijnt er een lach op mijn gezicht. Het gaat om sámen de handen ineen slaan in het belang van onze begaafde kinderen. Het gaat om die verbinding: het sámen delen van kennis én ervaringen. Waarbij empathie een belangrijke rol speelt – voelen dat je gehoord en gezien voelt, je gevoel er mag zijn. Bovendien is er in veel gevallen sprake van ervaringsdeskundigheid, waardoor een half woord vaak genoeg is…
Ik hoop dus dat mijn blogs hieraan bij kunnen dragen. Dat mijn blogs een gevoel van ‘samen’ en ‘verbondenheid’ zullen brengen. Dat ze je het stukje kennis geven dat je op dit moment misschien nodig hebt om verder te kunnen en dat ze je het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. Voel je dus als lezer vrij om te reageren op blogs, dingen te vragen, je eigen ervaringen te delen. Jullie verhaal mag er ook zijn en is belangrijk!
Dan nu het gevraagde stukje over mij. Hoewel hoogbegaafdheid mijn hele leven een rol heeft gespeeld, ben ik mij er pas écht gaan verdiepen, toen onze zoon na een moeizame kleuterperiode (en inmiddels 2 scholen verder) startte in groep 3 en het woord ‘hoogbegaafd’ op tafel kwam. Onze zoon worstelde binnen het schoolsysteem en hoe meer hij worstelde, hoe meer ik vanuit een soort ‘obsessief overlevingsmechanisme’ te weten wilde komen over hoogbegaafdheid. Ik wilde weten hoe ik hem kon helpen en beter kon begrijpen wat hij nodig had.
Het werd een intense reis met vaak welwillende leerkrachten, die helaas niet over de tijd, kennis en middelen beschikten om hem te geven wat hij nodig had, vermoedens van meerdere diagnosen die hij uiteindelijk na testen niet bleek te hebben en uiteindelijk een kind wat 2 jaar heeft thuisgezeten met een zeer laag zelfbeeld en een schooltrauma.
Ook als ouders doet dit heel veel met je. Je ziet je kind kapot gaan binnen een niet-passend systeem en wat je ook hebt gedaan om de situatie thuis te verbeteren, het leek erop dat het niet voldoende was…. Ook mijn man en ik zijn op een gegeven moment thuis komen te zitten. Ik denk dat het een burn-out was, maar gek genoeg bleef het vuur branden om nog steeds obsessief alles over hoogbegaafdheid te lezen, kijken en luisteren wat ik kon vinden. Alles om grip te krijgen op de situatie en deze beter te maken voor mijn kind.
Gek genoeg was deze burn-out ook mijn redding. Ik besloot onze ervaringen op papier te zetten om de chaos die op dat moment in mijn hoofd zat te ontrafelen. En tijdens het schrijven voelde ik dat ik meer wilde doen met het onderwerp ‘hoogbegaafdheid’. Ik wilde de verbinding opzoeken. Vooral met andere ouders, maar ook met leerkrachten en hulpverleners. Om de reis voor hen makkelijker te maken. Ik wilde die kennis delen waarvan ik had gewild dat wij er eerder op onze reis over hadden beschikt en iedereen laten voelen dat ze er niet alleen voor staan.
Mijn ervaringen op papier werd dus een boek ‘Een intense reis’ waarin ik dit heb proberen te bereiken. Daarnaast maak ik ook Een intense reis – de podcast. Ook in deze podcast probeer ik onze ervaringen te delen, zodat je weet dat je er niet alleen voor staat, maar ik ga ook in gesprek met deskundige gasten om kennis te delen over een breed scala aan onderwerpen die gerelateerd zijn aan begaafdheid. Hoewel het opnemen van de podcast in eerste instantie geheel buiten mijn ‘comfort zone’ was, vind ik het nu heerlijk. Ik geniet ervan dat ik alle kennis die mijn geweldige gasten hebben op mag slurpen en hou van de energetische bubbel die zich lijkt te vormen op het moment dat ik met mensen in gesprek mag gaan die dezelfde passie en hetzelfde doel hebben als ik: de reis voor hoogbegaafden makkelijker maken.
Hoewel ik hem helaas nooit meer in mijn podcast zal kunnen verwelkomen is er nog een persoon die voor mij heel veel heeft betekend in mijn persoonlijke reis: Kazimierz Dąbrowski. Zoals velen kwam ik zijn naam tegen toen ik las over ‘overexcitabilities’ en daar veel in herkende – voor zowel mijzelf als mijn zoon. Dit triggerde mij om zijn hele theorie te lezen. Geen makkelijke kost, zeker niet als je op dat moment in een burn-out zit, maar het was een reis met herkenning en hoop. Ik leerde dat de dingen die ik altijd vervelend aan mijzelf had gevonden, zoals mijn diepe emoties, mijn afzonderen in mijn eigen fantasiewereld, mijn obsessieve drang naar kennis als iets mij interesseert, mij juist konden helpen om mijzelf verder te ontwikkelen. Helpen op mijn zoektocht naar mijn authentieke zelf… Ik leerde dat het gevoel dat ik ‘uiteengevallen’ was en de onrust dat dit mij gaf, niet per se negatief hoefden te zijn, maar een katalysator konden vormen op mijn pad van persoonlijke groei. Ik ging steeds verder nadenken over de waarden die voor mij belangrijk waren in het leven en merkte dat, hoewel ik eigenlijk best goed was in wat ik deed (mag je dat van jezelf zeggen?) het mij te weinig voldoening gaf, omdat het niet in lijn was met mijn waarden.
Ik besloot dus het roer om te gooien. Ik heb mij om laten scholen tot coach en zet via ‘Een intense reis’ mijn kennis van hoogbegaafdheid, persoonlijke ontwikkeling en herstel van trauma in om gezinnen en jongeren te begeleiden op hun reis en ook de betrokken scholen handvatten te geven hoe ze passend onderwijs kunnen realiseren en ervoor kunnen zorgen dat hun school een traumasensitieve omgeving biedt. Dankbaar werk, dat mij vult met een gevoel van warmte…. All my internal ducks are in a row….
