Thuiszitter

Mijn laatste blog is van een tijd geleden.  Lang wist ik niet wat ik moest schrijven, want er gebeurde teveel tegelijk. Waar we voor de zomervakantie nog hoop hadden dat onze zoon langzaam wel zou landen op deze school, met steeds vinger aan de pols en bijstellen waar nodig, blijkt dat toch niet te lukken. Er werd naar ons geluisterd, er werd bijgesteld, er werd out of the box gedacht, maar alle inspanning ten spijt, Zoon zit nu al weer een tijd thuis.

Rust

Zoon komt thuis langzaam tot rust, en met de rust komt er ruimte voor emoties. Het zit diep, weggestopt omdat hij ook de hoop had dat het wel zou lukken op school. Beetje bij beetje komt het er uit. En ik schrik, hij is weer meer beschadigd geraakt. Woede-uitbarstingen om kleine dingen, driftbuien om schijnbaar niets en vooral paniek bij alles wat ook maar een beetje op schools werken lijkt. Echte, heftige paniek met daaruit voortvloeiend vluchten of vechten als reflex. We zijn toch weer te lang doorgegaan.

Verdriet

En nu is het weekend, maar de kinderen zijn al weer vroeg aan het spoken. Mijn man is naar onze dochter toe om haar te troosten als mijn zoon bij mij in bed kruipt. Hij nestelt zich dicht tegen mij aan en zucht.

“Mama, ik ben verdrietig. Ik dacht aan hoe jij me altijd naar school toe bracht.”

Oh lieve zoon, ik wilde dat ik het goed kon maken. Dat ik de tijd kon terugdraaien en ervoor kon zorgen dat jij dit allemaal niet mee hoefde te maken. Ik voel me schuldig omdat ik je zo vaak gedwongen heb, jouw grenzen negerend, toch naar school te gaan. Je was duidelijk genoeg, huilen, schreeuwen, vechten, al voor het ontbijt gaf je het onomwonden aan: IK KAN NIET NAAR SCHOOL! En toch bracht ik je, omdat dat afgesproken was met juf, met school. De aanpassingen moesten een kans krijgen.

Zoons opmerking herinnert me aan die verschrikkelijke strijd en het doet me zoveel verdriet. Maar tegelijkertijd voel ik ook een heel warm gevoel opkomen. Wat prachtig dat mijn zoon me nu weer zo vertrouwt dat hij dit tegen mij kan zeggen!

Delen mag!
Twitter
Visit Us
LinkedIn
Share

Laat een Reactie achter

  1. hadewych

    Wat prachtig dat je zoon je nu weer zo vertrouw dat hij dit tegen jou kan zeggen.