Wennen
Een nieuwe klas, twee nieuwe juffen, meer werken en minder spelen en ook weer op school overblijven. Onze zoon is dit schooljaar in de middenbouw gestart en dat is behoorlijk wennen. De lange dagen vallen hem zwaar. Hij vindt het lastig dat hij zijn werk niet af krijgt en dat er tussendoor geen tijd is om te spelen. Dit zullen vast meer kinderen lastig vinden en dit is dan ook niet noodzakelijkerwijs reden tot zorg.
Nog meer wennen
Want niet alleen onze zoon moet zijn draai zien te vinden in de nieuwe situatie, ook wij en de juffen beginnen weer opnieuw. De juffen moeten hun nieuwe klas leren kennen, uitvinden wat werkt en wat niet. Afstemmen, uitproberen, bijsturen, vallen en weer opstaan, en dat met een klas vol kinderen. Er moet een nieuwe groepsdynamiek ontstaan en dit vraagt de nodige begeleiding. Alle kinderen moeten wennen en hebben dus af en toe momenten dat het ze te veel wordt. Het is logisch dat dit alles tijd kost.
Voor ons als ouders van een “zorgenkind” is het weer spannend. Is er een klik met de nieuwe juffen? Zullen ze begrijpen wat onze zoon nodig heeft? En hoe pakken we de eerste gesprekken aan? Door COVID-19 is een kennismaking met de juffen heel lastig en dat voelt niet als een fijn uitgangspunt voor het bouwen aan een goede relatie. Ik lig hiervan wakker. Want als de relatie met de juffen niet goed is, dan wordt het bijna onmogelijk om voor onze zoon het onderwijs op school goed te organiseren.
Zorgen
Al na de eerste schoolweek merkten we aan onze zoon dat het niet goed gaat. Hij was boos, verdrietig, sliep slecht en wilde niet naar school. Ligt dat aan het wennen? Heeft hij gewoon wat meer tijd nodig? Of ligt dat aan het wennen van de juffen? Duurt het te lang voordat de nodige aanpassingen in stof en begeleiding op gang komen? Ik herken de situatie van voorgaande jaren, maar is de oorzaak nu hetzelfde? De angst slaat me om het hart en onzekerheid over hoe te handelen houdt me wakker. Als hij maar niet weer volledig uitvalt!
Gesprek
Na drie weken hebben we dan eindelijk een gesprek met één van de nieuwe juffen. En hoewel het een prettig gesprek was, ben ik niet gerustgesteld. Ik kreeg niet de indruk dat ze veel kennis heeft van hoogbegaafdheid en ze bleef te veel benadrukken dat het in de klas best goed gaat. Ze merkt er niet veel van dat onze zoon thuis aangeeft dat het op school niet goed gaat, wat natuurlijk heel goed kan. Onze zoon verstopt zich en doet op school hard zijn best erbij te horen. Ik voelde me niet echt gehoord, al werd er echt wel geluisterd. Er zijn afspraken gemaakt, er worden aanpassingen gedaan, maar het gaat me eigenlijk te traag.
Opnieuw beginnen
Het valt me zwaar om weer opnieuw te moeten beginnen. Om een relatie met nieuwe juffen op te bouwen, die weer opnieuw gaan uitvinden wat onze zoon nodig heeft, en dat dat toch weer anders is dan zij dachten op basis van hun eigen expertise. En om onze zoon te zien ploeteren om zich weer aan te passen aan een nieuwe klas. En dat in de wetenschap dat het nooit ècht goed zal zijn.
Hoe ervaren jullie de start van het nieuwe schooljaar?
