Even voorstellen: Alice Mattia

Even voorstellen: Alice Mattia

Toen Sima mij vroeg een blog te schrijven over hoe het is om moeder van een thuiszitter te zijn, dacht ik eerst: nee! Maar al snel was ik het met haar eens dat dit verhaal ook verteld moet worden. Hoewel het bijna niet te beschrijven is, zou het goed zijn als meer mensen weten hoe het is om je kind ziek thuis te hebben. Want als het niet goed gaat met je kind, doet dat je wat. Als je kind steeds verder afglijdt en uiteindelijk zelfs zegt niet meer te willen leven, voel je je machteloos. Maar ook boos, gefrustreerd, niet begrepen, eenzaam, en nog veel meer. Ik wil met deze blog vertellen hoe ik de zoektocht ervaar, de zoektocht naar zorg, onderwijs, speelafspraakjes en begrip.

Hoe word je moeder van een thuiszitter?

Nee, geen stappenplan hier, ik kan het namelijk niemand aanraden. Soms lijkt het echter wel alsof mensen denken dat ik er onnodig voor kies mijn kind niet naar school te sturen. Dat er niets aan de hand is en hij gewoon naar school kan. Hoe anders is de waarheid.

Het begon zo goed op school. De juf vertelde aan het eind van de eerste week dat onze zoon zo geweldig goed meedeed en ook zo snel alles oppikte. Hij kende de liedjes en versjes al uit zijn hoofd en deed mee met de spelletjes en lesjes in de kring. Dat zien ze niet zo snel bij die kleintjes, die moeten meestal wel een paar weken wennen en de kat uit de boom kijken! Binnen drie weken had onze zoon echter geen zin meer in school. In de klas deed hij steeds minder mee en thuis werd hij steeds vaker driftig. Bovendien gaf hij aan dat school niet leuk was en werd het een steeds groter drama om hem naar school te krijgen. Toen we dit met de juf bespraken, werden onze zorgen niet gedeeld. We moesten niet teveel van hem verwachten, het was nog maar een jongste kleuter en het is normaal dat die nog niet mee doen en vooral observeren.

Het laatste wat ik wilde was een zeurouder zijn. Misschien heeft het wel tijd nodig, komt het plezier in school wel weer terug. We ploeterden voort, onze zoon was onzichtbaar in de klas, maar thuis ging het van kwaad tot erger. Op een gegeven moment wisten we niet meer wat we met onze zoon aan moesten.

Hoogbegaafd

Uit een IQ-test bleek dat onze zoon hoogbegaafd is. Hij had hier maar weinig van laten zien waardoor dit toch best als een verrassing kwam. Het gesprek met school was ronduit teleurstellend. Ja, men vond het rapport duidelijk: onze zoon was veel verder dan leeftijdsgenoten, des te meer reden om daar geen aandacht aan te besteden!

Na een overstap naar een andere school waar meer kennis over hoogbegaafdheid aanwezig was, leek het eerst weer een tijdje goed te gaan. Tot weer na een paar weken onze zoon aangaf school saai te vinden, hij steeds minder graag naar school ging en we uiteindelijk weer op het punt waren dat alleen met fysiek geweld onze zoon naar school te krijgen was. De vele gesprekken op school brachten geen verandering en de door ons ingezette zorg hielp ook maar weinig.

Zo modderden we weer voort tot onze zoon regelmatig aangaf niet meer te willen leven. Toen dat serieuze vormen aannam, heb ik hem thuisgehouden en afspraken gemaakt met huisarts, schoolarts, school, leerplichtambtenaar en de reeds betrokken behandelaars. Een lange weg omhoog begon…