Met vallen en opstaan
Ineens was het winter! Bij ons in de Lier kan er dan al snel geschaatst worden op de ijsbaan. En hoewel ik niet zo flexibel ben in mijn weekplanning, weet ik: als je kunt schaatsen moet je direct gaan. Morgen kan het weer dooien! Vrolijk pakten wij dus op zondagochtend vroeg de schaatsspullen van zolder. Warempel bleken er voor iedereen schaatsen aanwezig in de juiste maat, en ook wanten en mutsen werden opvallend snel gevonden. Niets kon ons meer tegenhouden. We bonden de schaatsen onder en…
‘Mama, ik durf niet. wat als ik val?’
Tja, dan sta je weer op. Tenminste, zo heb ik schaatsen geleerd. Met vallen en opstaan. Natuurlijk vond ik het vroeger ook niet tof om te vallen. Ik weet dat ik nog lang achter een stoel schaatste. Maar door de strenge winters en wat aanmoediging van mijn omgeving (‘iedereen kan schaatsen in Nederland! Het hoort bij je opvoeding!’) kan ik uiteindelijk aardig schaatsen.
Maar dan mijn kinderen. Die de term ‘met vallen en opstaan’ absoluut niet kunnen waarderen. Want vallen, daar doen ze niet aan. Dat is eng. Ze gaan pas iets doen als ze zéker weten dat ze het kunnen. Zoals fietsen zonder zijwieltjes, wat ze respectievelijk met 5, 5,5 en 6,5 jaar eens gingen proberen. En dan op de laagste fiets, waarbij ze zowat met hun knieën de grond nog konden raken. Leren lopen was hetzelfde: de dochter schoof tot 22 maanden op haar billen door de kamer. Op mijn vraag of ze niet eens moest gaan lopen had ze een duidelijk antwoord: ‘vind ik eng, mama’.
Bij het schaatsen was er geen andere keuze. Alle schaatsrekjes (wat is er gebeurd met de goede oude stoel?) waren bezet, en het was óf proberen te schaatsen óf terug naar huis. Ik wees wat kinderen aan die ook vielen en nog steeds konden lachen, en wees mijn kinderen op hun dikke kleding waardoor ze een val bijna niet zouden voelen. Het kostte wat overredingskracht, maar het lukte. Ze schaatsten. En nog mooier: ze vielen. En stonden daarna weer op, om het nog eens te proberen.
Weer wat geleerd!
