Ben ik niet gewoon een slappe moeder?

Ben ik niet gewoon een slappe moeder?

Ik loop inmiddels 12 jaar mee in moeder-land. 12 jaar waarin ik de nodige hobbels ben tegengekomen. Mijn kinderen bleken anders dan ‘normaal’, en het was (en is) zoeken naar de juiste gebruiksaanwijzing. Complete opvoedboeken heb ik al verslonden, en ik ken alle opvoedtheorieën die er bestaan. Mijn conclusie: alles wat doorgaans werkt, dus wat in de boekjes staat, werkt bij ons niet. Voor beloningssystemen bijvoorbeeld halen mijn kinderen hun neus op, of over beloningen onderhandelen ze eindeloos, en met straffen hoef ik ook niet aan te komen. Verrassingen kunnen voor complete tantrums zorgen, maar als ze ergens op voorbereid zijn dan gaat het mis als het net iets anders gaat dan verwacht. Kortom: met mijn kinderen is het nooit saai. En dat is zacht uitgedrukt.

Regelmatig heb ik dan ook al ongevraagd advies gekregen. Met name van andere moeders, tantes, oma’s en kinderlozen. Want misschien ligt het wel allemaal aan mij? Ben ik gewoon een slappe moeder, en moet ik de kinderen maar eens wat beter ‘kort’ houden? Kinderlozen buitelen over elkaar heen om te roepen dat zij het echt anders zouden doen, oudere moeders roepen dat het vroeger heel anders ging, en medemoeders kijken me vooral meewarig aan. En een tikje opgelucht, dat ze zelf niet zulke lastige kinderen hebben.

Tja, ik weet het niet. Dat ‘kort’ houden, streng zijn, straffen en ze in hun sop laten gaar koken: ik heb het heus wel geprobeerd. Maar of ik nou al snel doorhad dat het niet werkte, of dat het niet bij mij past, wat het ook is: ik ben er niet zo goed in. Dus ja, ik neem mijn dochter weer mee naar huis als ze huilend op de turnwedstrijd staat omdat ze het te spannend vindt. En mijn zoon mag thuisblijven van tennis, terwijl ik eigenlijk voor het hele jaar betaald heb. Ik heb geen duidelijke schermtijd afgesproken, ik kijk gewoon hoe het uitkomt. Ben ik wel consequent genoeg? Moet ik ze meer leren doorzetten? Meer op mijn strepen staan? En voor wie zou ik dat dan doen, en dat ik achter je sta?

Ik doe maar wat, net als veel moeders. Ik doe het op mijn manier, en ik probeer zaken aan te pakken op een manier waarvan ik denk dat het bij mij en bij mijn kinderen past. Dan kan het voorkomen dat de hele kantine afkeurend kijkt als ik besluit mijn huilende kind toch niet op een paard te zetten tijdens paardrijles. Zou mijn kind hiervan leren dat ze altijd makkelijk af kan haken? Creëer ik zo mietjes? Of laat ik mijn kinderen juist zien dat ik van ze hou, ongeacht wat ze doen?

Nou ja, de tijd zal het leren. Als ik over twintig jaar terugkijk dan weet ik waarschijnlijk wel of ik harder en strenger had moeten zijn en slappe patatjes heb opgevoed, of dat mijn opvoeding juist de juiste bleek te zijn. Tot die tijd doe ik gewoon maar wat.