Advies weerbaarheidstraining (meidenvenijn en hoogbegaafdheid)
Toen mijn moeder zeventien jaar oud was besloot mijn oma dat het tijd was voor een kantoorbaan. Bij een bevriende ondernemer die het liefst mooie jonge vrouwen aannam die hij onopvallend betastte. Mijn moeder wilde eigenlijk kleuterjuf worden. Zo ging dat in die tijd. De dames op kantoor voelden direct aan dat mijn moeder anders was en dat ze de nieuwe lieveling was van de baas. Ze werd vanaf de eerste dag buitengesloten en gepest, ook door de volwassen vrouwen.
Toen ik zelf op de lagere school zat vormde een groep van zes meiden de kern van de klas. Éen meisje was de leider en iedere dag bepaalde zij wie er die dag gepest zou worden. Er werden spullen verstopt, er werd buitengesloten, er werden nare dingen gefluisterd en na schooltijd werd degene die de klos was soms opgewacht. We hadden een zachtaardige meester, die niets zag. Wanneer iemand alle moed had verzameld en durfde te zeggen dat de sfeer helemaal niet zo gezellig was, zei hij dat we gewoon leuk met elkaar moesten spelen en kregen we een aai over onze bol. Ik zag wat er gebeurde, begreep niet hoe kinderen zo gemeen konden zijn en dat er niets tegen werd gedaan. Maar ik was ook bang. Jarenlang ging ik met buikpijn naar school.
De dochter van mijn vriendin, uitzonderlijk hoogbegaafd, heeft de onuitgesproken codes onder meisjes nooit begrepen. Ze wilde er geen onderdeel van zijn en heeft zichzelf altijd buiten het meidengedoe weten te houden. De prijs die ze daarvoor heeft moeten betalen is dat ze meestal alleen rondliep op het schoolplein en geen vriendinnen overgehouden heeft aan haar schooltijd.
Onze dochter begrijpt de onuitgesproken codes onder meisjes ook niet. Maar zij wil erbij horen en past zich aan. Thuis volgen woede-uitbarstingen en ligt ze eindeloos wakker in bed. Ze ziet alles, voelt het wanneer gedrag niet klopt bij wat de meisjes in de groep eigenlijk willen en voelen. Raakt in de war van de tegenstrijdige boodschappen van meelopers. En kan niet tegen de vaak ‘oneerlijke’ situaties, die vervolgens niet worden opgemerkt door de leerkracht of anders worden uitgelegd. Ze begrijpt niet dat de leerkracht iedere dag de ouder van de queen bee begroet met een high five en tegelijk van haar verwacht dat ze naar hem toekomt als er gepest wordt. Ze kijkt wel uit.
Meidengedoe is van alle tijden. Al vind ik meidenvenijn een passender woord. Als vrouw, moeder en vriendin doet het me pijn dat we dit kennelijk niet met elkaar kunnen doorbreken. En dat we er soms aan lijken te wennen. Onder de noemer ‘het hoort er nu eenmaal bij’ onze ogen sluiten voor wat er gebeurt. Hoogbegaafde meisjes lijken hier een sensor voor te hebben, zien wat er gebeurt en komen met hun eigen kompas in de knoop. Trouw blijven aan jezelf betekent een positie buiten de groep en jezelf aanpassen aan de groep betekent jezelf geweld aan doen. Ze verdienen daarin onze steun en erkenning. Ook als er niet meteen een oplossing is. Vertel ze niet dat zij niet zo gevoelig moeten reageren en schrijf ze niet meteen in voor een weerbaarheidstraining. Zodat ze gaan twijfelen aan zichzelf. ‘Is er iets mis met mij?’ Vertel deze meisjes dat het niet
makkelijk is, maar dat ze het goed aanvoelen en dat dit één van hun talenten is. Zij zijn de antennes van de groep en deze eigenschap is van onschatbare waarde in een maatschappij waarin verharding op de loer ligt.
