Waarheen leidt de weg
In maart j.l. woonden mijn partner en ik het symposium bij van stichting iQ+. Een mooie bijeenkomst, vol herkenbare verhalen, nieuwe informatie en bevestiging van gezette stappen. Voldaan reden we naar huis; het was een waardevolle avond.
Vanwaar dan toch dat rare onderbuikgevoel?
Voor Evert was veel materie weliswaar in mindere mate ‘gesneden koek’, ook hij was enthousiast. Maar ook bij hem bemerkte ik een bepaalde innerlijke sfeer. Stilzwijgend bleken we op hetzelfde te ‘kauwen’, want we keken elkaar aan en zeiden weifelend: “En Vijf?”
Ons huishouden is gezegend met drie opgroeiende rovers; laten we ze voor het gemak even Acht, Vijf en Eén noemen. Al jaren roep ik dat Vijf qua gevatheid, snelheid, taalontwikkeling en vernuftigheid niet voor zijn grote broer onderdoet, maar vanwege zijn totaal andere karaktereigenschappen en de plaats die hij inneemt in de wereld had ik niet eerder ingeschat dat Vijf ook wel eens hoogbegaafd zou kunnen zijn. Vijf is gewoon zoals hij is; bijdehand en slim, maar zonder de duidelijke zijnskenmerken die Tessa Kieboom zo mooi weet te omschrijven en op het symposium uitgebreid aan bod kwamen.
Alhoewel…?
Zowel Evert als ik hoorden die avond nèt een andere nuance, die onze ogen openden. Vijf vertoont gedrag waardoor we meer dan eens met ons handen in het haar zitten. Dat zette ik weg als temperament. Vijf heeft veel woede in zijn kleine gedrongen lijfje, maar ach; hij heeft ook al heel wat meegemaakt in zijn eerste jaren. En daarbij; het referentiekader hier in huis is blijkbaar ook niet helemaal standaard, dus waar vergelijk ik mijn kind mee?
Pas als je het doorhebt, ga je het zien. Meneer Cruijff wist dat al. Wij zagen het opeens. En de juffen volgden niet alleen, zij gaven zelfs een duwtje in de nieuwe richting!
Waar we in februari (toen Vijf nog Vier heette) gekscherend tegen elkaar zeiden dat het doortesten wat ze voornemens waren te gaan doen toch niet tot een discussie “Al dan niet naar groep drie?’ zou gaan leiden, werd dat nu toch voorzichtig een optie.
Alle lectuur, argumenten en overdenkingen qua voors en tegens aan de kant geschoven, wist vriendlief treffend samen te vatten: “Vijf kiest zijn eigen pad. Hij loopt al sinds hij op school zit in één rechte lijn naar het plein van groep 3-4-5. Dat is niet voor niets, Men.” Zo spiritueel had ik het nog niet bekeken…
Dat wat ik mijn jongens soms als een mantra probeer mee te geven, werd me hier als een boemerang teruggeworpen: “Je weet altijd zelf wat de goede keuze is, daarvoor hoef je alleen het kompas in je buik te volgen. Dat wijst je de weg.”
Voilà; Vijf en zijn route!
De psycholoog die ik hier kort even over sprak voegde hier slechts aan toe dat wij hiermee op dìt moment toestemming gaven om Vijf op z’n dertiende mee te laten gaan met vrienden naar Parkpop. Want wij beslissen nu dat hij voortaan bij oudere kinderen in de klas zal zitten. Die invalshoek voelde slechts als een bevestiging van een zeer goed besluit: Alsof onze Vijf zich ook maar een strobreed in de weg zou laten leggen? Dat past vast niet op meneer z’n pad!
Mendy van Koppen
Meer blogs van Mendy lezen? Dat kan hier
