Goed afscheid nemen (van school wisselen)
De zomervakantie staat voor de deur. Er wordt nog wel gewerkt in de klas, maar de sfeer is anders, luchtig en druk. Iedereen kijkt uit naar de laatste week. Er wordt opgeruimd, de laatste oudergesprekken worden gevoerd en er wordt volop geoefend voor de eindmusical.
Wij maken ons ook op voor afscheid, maar deze keer definitief. Ons kind zal na de zomer overstappen naar voltijds hoogbegaafdenonderwijs. Het afgelopen schooljaar was een moeilijk jaar. Onze zoon liep vast en na eerdere ervaringen met onze andere kinderen kwamen we voor de vraag te staan: blijven of gaan? In het voorjaar hakten we de knoop door. Ik voelde me opgelucht en verdrietig tegelijk.
‘Het is nergens perfect, maar het wordt wel beter,’ zei een ouder die ik sprak over de nieuwe school. Het stelde me een beetje gerust. Ergens hoop je het antwoord te vinden voor jouw kind. Te horen dat dit de juiste stap is. Maar dat antwoord is er niet.
De ontdekking dat hoogbegaafdheid bij ons gezin hoort, voelt als thuiskomen en een eenzame tocht tegelijk. Het moedigt aan om met een andere blik naar ons zelf te kijken en de dingen die we altijd als beperking of vreemd heb beschouwd te omarmen en juist als kans te zien. Dat is een mooi avontuur. En er zijn vooroordelen, ongemak en gebrek aan kennis die voelen als gesloten deuren. In het onderwijs, in de kinderopvang, op het werk en in de zorg. Ja, soms zelfs in de familie en onder vrienden.
En nu staan we hier. We gaan het doen. Ondanks de dertig kilometer die we straks dagelijks gaan rijden. Ondanks alle fijne vriendschappen die door de jaren heen zijn ontstaan op de huidige school en die we achterlaten.
Het is niet zwart wit. Het is van alles wat. Er is hoop, er is uitzicht, er is onzekerheid en er is pijn dat het zo moet gaan. Wat verlang ik naar rust, een kind dat weer blij naar school gaat en een plek waar ik niets hoef uit te leggen over hoogbegaafdheid. Waardoor dat woord wat naar de achtergrond kan verschuiven. Wat zal ik de huidige school gaan missen. Ik ben gehecht aan de plek, de ouders, de kinderen én aan het team. Het is moeilijk om het beeld van de school dichtbij huis, waar vriendjes elkaar makkelijk opzoeken buiten schooltijd, los te laten. En er is een onzeker stemmetje in mijn hoofd dat soms nog roept: ‘We kunnen het ook niet doen.’
Ik hoop dat er ergens in de gonzende zomervakantie-energie nog ruimte is voor dit proces. Dat we straks niet stilletjes verdwijnen. Het zou mooi zijn als school ieder vertrek ook met ouders markeert. Door stil te staan bij wat we samen hebben meegemaakt en te leren van elkaar. Ik weet al langer hoe belangrijk het is om goed afscheid te nemen, maar nu voel ik het ook echt. Om ruimte te maken, aan beide kanten, en met een zacht hart uit elkaar te gaan. Ik hoop dat ons vertrek niet voor niets is. Op naar een nieuw begin.
