Thuisonderwijs

ThuisonderwijsIn de media is er plotseling veel aandacht voor thuisonderwijs, en meestal niet positief. Het is wel duidelijk dat de meeste journalisten en bloggers geen idee hebben hoe thuisonderwijs nu echt is. De vooroordelen vliegen me om de oren en wat ik gelezen heb staathaaks op onze ervaring.Zoals in dit artikel (https://nos.nl/artikel/2476070-zorgen-bij-gemeenten-om-toename-van-kinderen-die-niet-naar-school-gaan) te lezen is, maken gemeentenzich zorgen over de ‘steeds grotere’groep kinderen die vrijstelling van de leerplicht op grond van levensovertuiging hebben. Het waren er in 2020 ‘al 1771’. De gemeenten maken zich zorgen omdat deze kinderen uit beeld zijn. Maar de ruim 20.000 thuiszitters die aan hun lot overgelaten worden, waarbijouders keer op keer met lege handen naar huis gestuurd worden na het zoveelste overleg, daar hoor je niemand zich zorgen over maken. Die 20.000 kinderen deugen niet, daar is iets mis mee, daar hebben we al genoeg voor gedaan. Daar praten we liever niet over. Onze kinderen gingen naar school maar leerden daar niet veel. Ze zijn beiden achteruit gegaan in de tijd dat ze opschool zaten, zowel op het gebied van taal en rekenen als op het gebied van executieve en sociale vaardigheden. Ze kwamen thuis te zitten en werden door school, samenwerkingsverband en leerplicht aan hun lot overgelaten. Ze waren thuiszitters, zielig, mislukt.Mijn kinderen voelden zich ook mislukt. Die boodschap was goed doorgekomen. En alle energie om te ontwikkelen was weg. Toen gooiden we thuis het roer om. We gingen het zelf doen, ik verdiepte me inthuisonderwijs enunschooling en vertelde de kinderen dat we niet meer aan school vastzaten maar thuis gingen leren. En vanaf dat moment zien we ze weer groeien. We volgen geen vast curriculum, maar bekijkenelke dag watlukt enwaar we behoefte aan hebben. En vooral kijken we wat er op ons pad komt. Want dat is nu zo leuk aan thuisonderwijs: je kunt overal en altijd leren!Afgelopen zaterdag was een mooi voorbeeld. Onze oudste was met papa naar boulderen, onderweg luisteren ze naar BNR-nieuwsradio en discussiëren ze over wat ze horen. Ik was met de jongste thuis. We speelden samen een spelletje, deden een bladzijde uit zijn taalwerkboek en daarna speelde hij Minecraft. Na delunch gingen we met de bakfiets naar muziekles. Onderweg hebben we altijd de leukste gesprekken, zo ook deze keer. De in de ogen van jongste hoge waterstand van de Schie triggerde tal van vragen. Waarom staat het water zo hoog? Waarom is het weiland lager maar staat daar geen water? Is Nederland een laag land? Wat gebeurt er als het heel hard regent? Etcetera. Ik beantwoordde de vragen en stelde wedervragen, terwijl ik de bakfiets richting de binnenstad van Den Haag reed. Het was bijna jammer dat we na ruim een half uur het Spui opreden. In Amare aangekomen gingen we eerst naar de pianoles, deze keer privé door afwezigheid van het groepsgenootje waardoor de juf alle tijd had om op de associaties en fantasie van jongste in te spelen en het met hem te hebben over het aanstaande voorspelen in de laatste les,waar hij erg tegenop zag. De juf kon hem geruststellen. Daarna de groepsles, waar jongste wat moeite had om op te letten omdat het zo gezellig was met een vriendje. Na de intensieve 2 uur muzieklessen blijven we altijd nog even hangen in de hal; ik klets met andere ouders en jongste speelt met de vriendjes van muziek. Daarna haastten we ons weer naar huis waar we even wat eten en dan de spullen gaan pakken voor zwemles. Bij zwemles heeft jongste het ook altijd erg naar zijn zin. Regelmatig horen we na de zwemles de zwemjuffen en -meesters iets positiefs over het vrolijke, grappige en sociale gedrag van onze jongstezeggen. Na het avondeten spelen de kinderen nog even in de tuin op de trampoline. Deze keer samen, soms ook met andere kinderen uit de straat.Op andere dagen gaat het op vergelijkbare wijze. We hebben elke dag, behalve op zondag vaste afspraken voor sport-en muziekclubjes. Verder bezoeken we geregeld de bibliotheek, het bos of park, speeltuinen, dierentuin en musea. Soms spreken we af met andere thuisonderwijsgezinnen, al hebben we daar weinig tijd voor. Maar afgelopen donderdagochtend zagen we nog een vriendinnetje van de jongste in het zwembad. In het zwembad oefende jongste het duiken, want dat wil hij graag beter kunnen, en promptkomt er een aardige badjuf met een hoepel aanlopen en helpt jongste met wat tips verder vooruit. “Als een dolfijn door de hoepel duiken”, daar kon onze jongste wel wat mee. Ieder gezin vult het thuisonderwijs anders in, en mijn indruk is dat de ouders die voor thuisonderwijs kiezen, daar goed over nadenken en heel bewust met de ontwikkeling van hunkinderen bezig zijn. De kinderen zijn helemaal niet afgezonderd, maar zien juist meer andere en verschillende mensen dan kinderen die naar school gaan en de hele week met 1 of 2 juffen en de vaste 30 klasgenootjesvan dezelfde leeftijd doorbrengen. Voor onze kinderen is de héle wereld is hetklaslokaal. Enwat voor ons erg belangrijk is:binnen het thuisonderwijs is iedereen goed zoals hij is. Niemand loopt voor of achter ten opzichte van het vooraf vastgestelde programma. Je leert gewoon waar je op dat moment aan toe bent. Niks ‘kan niet meekomen’, wachten tot de rest klaar is of eerst je achterstand op je zwakke gebied wegwerken voor je op je sterke gebied verder mag.Thuisonderwijs is niet voor iedereen déoplossing, maar zo slecht en beperkt als het in de media wordt afgespiegeld, is het zeker niet. Een kritisch stuk over d