Proces van de ouder

Iedereen kan het zich vast voorstellen: er gaat heel veel door je heen als je kind erg ziek wordt. Maar als je kind ziek wordt door niet passend onderwijs, dan is het niet opééns heel ziek. Het sluimert en wordt langzaam erger, lijkt – vooral in het begin – onschuldig en er zijn tal van andere verklaringen te bedenken. Vaak verkouden? Regelmatig erg moe? Geen zin in school? Hangerig en af en toe verhoging? Tja, jonge kinderen pakken van alles op op school. Er komt ook zoveel op ze af, ze moeten wennen, het is somber weer, … Langzaamaan wordt het steeds erger en daardoor verschuift je beeld van wat normaal is.

Een lange weg
Opeens is daar het besef dat het echt niet meer gaat, dat je kind niet meer naar school kán. Maar daar is dan al een lange weg aan vooraf gegaan. En gedurende die tijd ben je als ouder steeds verder af komen te staan van wat normaal is. Was mijn kind van de één op de andere dag zo ziek geworden? Dan had ik het, denk ik, anders ervaren. Nu groeide ik erin mee, en ook de tijdelijke oplossingen groeiden mee. Eerst 1 dag in de week thuis, dan 2, steeds minder activiteiten die nog lukken want zoon raakt steeds sneller overprikkeld. Natuurlijk doe je steeds dat ene stapje om het draaglijker te maken voor je kind. En zo cijferde ik mijzelf langzaam weg. Ik schakelde mijn gevoel uit.
Dat besef kwam vorige week onverwacht. Het gaat nu steeds beter met mijn zoon, hij heeft weer plezier in dingen, gaat steeds meer naar school, en hij gaat ‘aan’. En toen kwam daar opeens een aardige opmerking van zijn juf, een opmerking naar mij. Iets kleins misschien, over dat ze het belangrijk vindt dat ouders het ook naar hun zin hebben op school. Maar ik begreep het eerst niet, want ik kende dat niet. Plots hoorde ik wat ze zei, en voor het eerst in deze lange, zware tijd had ik tranen in mijn ogen.

Verwerking
Mijn muur, geleidelijk zo zorgvuldig opgebouwd om sterk te kunnen zijn voor mijn kind, was ongemerkt wat minder hoog geworden. Er komt meer tijd voor mezelf, en ik kan weer af en toe aan mezelf gaan denken. Maar dat gaat niet vanzelf. Er is tijd nodig om alles te verwerken, om te herstellen van al het leed waar je je kind niet voor hebt kunnen behoeden. Voor de ouders kan herstel pas beginnen als het beter gaat met hun kind. En wat is het toch eigenlijk bijzonder dat deze fantastische juf daar óók oog voor heeft, voorbij het kind kan kijken, naar het leed áchter het kind.

Delen mag!
Twitter
Visit Us
LinkedIn
Share