Ku(ns)t om te leven…

Ku(ns)t om te leven…

Veel langer dan zeven minuten duurde het gesprekje waarschijnlijk niet, maar toch maakte het een behoorlijke indruk op mij. Ontzettend dapper was deze man in zijn eentje op het evenement afgekomen. Voorzichtig betrad hij de ruimte waar die avond een bijeenkomst was over
hoogbegaafdheid. Overduidelijk alleen. En een tikje zoekende naar een houding. Met oprechte belangstelling stapte ik op hem af in een poging hem welkom te laten voelen en op zijn gemak te stellen. Op mijn vraag wat hem hier bracht antwoordde hij openhartig. “Tja, ik worstel de laatste tijd nogal met de vraag of ik hoogbegaafd ben.”

Hoe meer hoogbegaafden ik ontmoet, hoe meer ik de voorzichtigheid van het aanbrengen van ‘de stempel’ herken. Opvallend was zijn leeftijd, ten opzichte van de andere aanwezigen, waarmee hij het gemiddelde omhoog bracht. Meneer was op het spoor van hb gekomen door een radio-uitzending die hij onlangs beluisterde. Daar was het onderwerp ter sprake gekomen en waren kenmerken van hoogbegaafdheid aangekaart. Herkenning, zo voelde het voor hem naar eigen zeggen. En het spoorde hem aan er meer over te lezen op internet. Van de kenmerkenlijstjes die variërend tussen de 30 en 40 eigenschappen opsomden, kon deze man er naar eigen zeggen bij alle versies minimaal 80% aanvinken. Hij was benieuwd of vanavond ook herkenning zou brengen, en hopelijk wat handvatten. Met name voor zijn partner, thuis, want die vond hem meer dan eens onnavolgbaar naar eigen zeggen. “En misschien ook herkenning in anderen voor uzelf? Zodat u zich misschien niet zo afwijkend voelt?”, vroeg ik hem daarop. Mijn gesprekspartner antwoordde inmiddels wel gewend te zijn aan een bepaalde vorm van eenzaamheid in de 69 jaren die hij hier op aarde rondloopt.

Diepgang

Binnen no time bereikten wij een diepgang en een overgave in het gesprek, die soms met de beste wil van de wereld niet lukt tijdens menig ander onderonsje. De kwetsbare opstelling van de man maakte dat ik nog enkele andere privéomstandigheden te weten kwam en ik had met hem te doen. Bijna zeventig jaar oud. Gepensioneerd. Kinderen en kleinkinderen gekregen. Staand tegenover een vrouw van 34, opbiechtend dat hij het leven eigenlijk hartstikke lastig vindt tot nu toe. Dat hij niet per se meer of hoger opgeleid had willen uitkomen, maar zichzelf beter had willen begrijpen. Dat hij had willen doorgronden wat hem gelukkig zou maken, wat hem geholpen had bij het maken van belangrijke beslissingen. Hij verwoorde dat zijn wil om bezield te leven er onverminderd was, maar dat het moeizaam lukte. Het signaal ging en het officiële gedeelte van de avond begon. In de zaal zat hij niet in mijn gezichtsveld en ook naderhand heb ik de beste man niet meer ontmoet.

Ik reed naar huis met een dubbel gevoel. Erachter komen wie je werkelijk bent kan een kantelpunt zijn. Een verademing zelfs. Ontdekking alleen brengt echter nog geen gegarandeerde omkeer in jarenlange ingesleten patronen teweeg. Dat vergt veel.Van overleven naar leven; het zal keihard werken worden. Echter ook op je 69e niet onmogelijk, hoop ik van ganser harte.Lieve onbekende meneer, ik zag u. Ik voelde mee en herkende. Ik gun u snel innerlijke rust, zodat er niet veel energie meer weglekt. En ik gun u zelfinzicht en zelfacceptatie, die alle moeilijke momenten en strijd in het verleden allemaal waard zijn geweest. Ik gun u veel oprechte mensen om u heen, in een stimulerende omgeving.
Eigenlijk gun ik u gewoon de toevoeging van de letters ‘ns’ waar het tot nog toe zo vaak ‘kut’ was…