Gezinstrauma
Ik was van plan om deze keer een positief stuk over thuisonderwijs te schrijven. Er zijn zoveel leuke dingen te vertellen en veel voordelen te benoemen van thuisonderwijs. Maar de afgelopen weken werd mijn eigen trauma weer getriggerd en het laat me niet los.
Dossier
Ik las het dossier van zoon dat wij bij de laatste school hadden opgevraagd. Het viel gelijk al op dat het dossier niet compleet was. We hadden voornamelijk verslagen van overleggen gekregen die al in ons bezit waren. Er ontbreken tal van documenten die in het dossier thuishoren.
Ook zo kinderachtig: we kregen een verzameling word- en pdf-documenten welke “bijlage 1”, “bijlage 2”, etc genoemd waren. Geen lijst met een toelichting of inhoudsopgave.
Dus ik open elk document en maak zelf een inhoudsopgave, zodat ik een overzicht krijg van wat er is en wat er dus ontbreekt (ik heb toch niets te doen met twee getraumatiseerde kinderen thuis… zucht). En toen stuitte ik op een document dat duidelijk niet voor mijn ogen bedoeld was. Het betrof een intern verslag van een gesprek tussen de IB-er van school en de consulent van het samenwerkingsverband waarin besproken werd dat het heel goed ging met onze zoon op school, maar dat er grote zorgen waren over de thuissituatie. “Ouders ervaren thuis wangedrag… Maar op school gaat alles goed” Er staat dat ouders hun zorgen op de kinderen projecteren en men vraagt zich af wat voor hulp ouders nodig hebben. Er wordt afgesproken dat als het huidige arrangement voor zoon afloopt (binnen twee maanden) er geen verlenging meer nodig is.
Waar halen ze die wijsheid vandaan? Als ze nu even achter het gordijn van vooroordelen vandaan zouden stappen en bijvoorbeeld met de juf van mijn zoon zouden praten, dan zouden ze gehoord hebben dat het helemaal niet goed ging. Dit overleg heeft plaatsgevonden enkele weken voordat mijn zoon opnieuw uitviel. De juf vertelde mij in die tijd dat zoon al maanden niets deed, ze kreeg hem niet aan het werk. Ook was hij vaak verdrietig in de klas en zag ze dat hij snel overprikkeld was. Later, na onderzoek door een psycholoog werd onder andere trauma en depressieve klachten vastgesteld.
Belazerd
Ik was werkelijk in de veronderstelling dat we op het moment dat onze zoon uitviel een goede samenwerking hadden met school. Ik dacht dat ze ons serieus namen. Een jaar geleden schreef ik erover in mijn blog: “Er werd naar ons geluisterd, er werd bijgesteld, er werd out of the box gedacht, maar alle inspanning ten spijt, Zoon zit nu al weer een tijd thuis.” Wat een deceptie! We zaten helemaal niet op één lijn. We werden aan het lijntje gehouden, met al die nutteloze overleggen waarin men helemaal niet begripvol naar ons luisterde, zoals ik dacht. Mijn inlevingsvermogen heeft me erin laten tuinen: ik was blij met die schamele 2 uur begeleiding die zoon kreeg, want meer kon ik toch niet verwachten? En er ligt al zoveel op het bordje van de leerkrachten. Ik weet nu dat Zoon recht had op veel meer, desnoods fulltime 1 op 1 les als dat nodig was om uitval te voorkomen. Er is geld zat: samenwerkingsverbanden hadden in die tijd €184 miljoen teveel gespaard, drie keer meer dan was toegestaan. En dan te bedenken dat er veel tijd en dus geld besteed werd aan overleggen om te bepalen of die 2 uur ondersteuning in de week nou echt nog wel nodig was… Het is gewoon schandalig!
Ik ben kwaad, maar ook zo verdrietig. Ik voel me belazerd, mijn vertrouwen is opnieuw geschaad. Het grijpt me zo aan, zo’n stom verslag. Zouden ze weten hoeveel leed ze berokkenen? Niet alleen mijn kinderen zijn getraumatiseerd geraakt door het handelen van de onderwijsprofessionals, wij ouders ook!
