Dat jongetje van acht…
Ik kan niet uitblijven met een reactie, het houdt me nu al twee weken bezig. Ik ben het aan mijn stand – lees aan alle kinderen en ouders – verplicht. De podcast van de Nederlandse Vereniging van Orthopedagogen (NVO). Een medewerker van Gedragswerk die een orthopedagoog interviewt over haar werkwijze met thuiszitters.
De orthopedagoog vertelt hoe ze een kind naar school weet te krijgen. Nadat de wc-deur, waarachter het jongetje zijn laatste flinter bescherming zocht, uit de scharnieren is getild. Huilend zit hij uiteindelijk in zijn pyjama in de klas. Hij mag zijn kleren terugverdienen. Mag!?! Het heilige doel is bereikt: kind is op school. Ten koste van zijn veiligheid, zijn vertrouwen, zijn psychisch welzijn. Maar op school zit hij.
We horen opmerkingen over kinderen die de regie niet uit handen willen geven en niet begrepen zouden willen worden. Misplaatste grapjes over rolletjes behang en jongste meisjes uit een gezin die natuurlijk vanzelf prinsesjes zijn.
Thuiszitters moeten zo snel mogelijk weer naar school. Dat is het, onterechte, credo. Maar deze aanpak schiet zijn doel mijlenver voorbij. De wil van een kind wordt gebroken, de integriteit van het gezin geschonden, kinderrechten met voeten getreden.
Er volgt enorm veel commotie op social media en dan een statement van de NVO. De podcast zou bedoeld zijn als een prikkelende cliffhanger. Om een discussie te openen. De NVO haast zich om het eigen stoepje schoon te vegen….Merkend dat dit niet goed lukt, schrijven zij nog drie verklaringen. Afstand nemen doen ze niet. Uiteindelijk is de podcast verwijderd. Niet dat dat nog maar iets kan helpen.
Het verhaal laat me niet los. Ik denk maar steeds aan dat kind. Dat jongetje van acht. Mijn zoon van zes jaar geleden, die het zo moeilijk had op school omdat hij niet werd begrepen. De ouders die dit hebben moeten meemaken. Hoe radeloos moeten zij geweest zijn? Hoe gaat het nu met dat jongetje, na deze angstige ervaring?
Ik weet het, de orthopedagoog heeft uitgelegd dat dit niet één casus is. Het was aangedikt, een stapeling, meerdere verhalen bij elkaar om een beeld te schetsen. Maar hé, verzonnen was het niet. Dit is de praktijk, hún praktijk en daar lijken de podcastmakers met hun begeleidende lachjes best trots op te zijn. Elke overeenkomst met de werkelijkheid…berust op de werkelijkheid.
Daarom denk ik aan al die jongetjes en al die meiden en alle ouders. Hoe gaat het met hen? Zelf maakte ik niet zúlke afschuwelijke dingen mee, maar we ondervonden wel de druk van instanties, de stroperigheid van ‘kan niet’, ‘mag niet’, ‘kunnen we niet betalen’. Het onbegrip dat in dat ene zinnetje besloten ligt: ‘school is verplicht’. De zorgen om ons hoogbegaafde kind dat thuis zat, terwijl het, oprecht, niets liever wilde dan onder zijn vrienden zijn en leren en ontwikkelen.
Ik ken veel ouders en kinderen die door deze ellende gaan. Dat hun kind niet naar school kan, is niet eens het gehele probleem. Want, o vreemde paradox, als ouders dergelijke praktijken van drang en dwang letterlijk buiten de deur willen houden, omdat zij zelf als beste weten wat goed is voor hun kind, krijgen zij al snel een VT-melding. Een kind thuishouden betekent het tekortdoen in zijn of haar ontwikkeling en wordt aldus onder de noemer mishandeling geschaard.
Maar echt, kinderen zitten niet zomaar thuis. Nooit. Deze kinderen kunnen eenvoudigweg niet (meer) functioneren op school. Soms omdat zij zelf iets anders nodig hebben en niet in dit systeem kunnen leven, soms omdat zij ziek zijn geworden van diezelfde school. Omdat scholen een onveilig klimaat kunnen vormen. Waar kinderen een trauma oplopen. Dat is een groot woord, maar het gebeurt.
Ouders houden hun kind niet zomaar thuis. Nooit. Zij houden het thuis om het te beschermen. Om het veiligheid te bieden, die het in de buitenwereld soms ontbeert. Thuis is de basis, ouders willen het beste voor hun kind. En op een dag is het beste doen gelijk aan niet meer naar school brengen. Deze ouders bieden dus juist een heel veilig thuis.
Laten we de focus eens gaan leggen op veilig onderwijs en veilige zorg.
Want echt, ik blijf met een vraag zitten. Je bent een professional en hebt er voor gekozen met kinderen te werken. Hoe kun je dit dan over je hart verkrijgen? Hoe kun je over de angst, het verdriet, de paniek van dit kind heen denderen en het jouw wil opleggen? Ik snap het werkelijk niet. En ik vind het schokkend dat het gebeurt, heel erg schokkend.
