Burn-out

Toen mijn zoon nog maar heel klein was, heb ik een burn-out gehad. Een burn-out is iets heel aparts om mee te maken en ik durf wel te stellen dat je pas kunt begrijpen wat een burn-out betekent als je het zelf hebt ervaren. Het gaat niet over ‘een beetje moe zijn’, of ‘even lekker uitrusten en je kan er weer tegen aan’. Het ontwricht je hele leven. Van de ene op de andere dag kun je opeens de meest simpele taken niet meer uitvoeren. Ik kreeg bijvoorbeeld de meest eenvoudige maaltijd niet lekker bereid: de aardappels waren tot pap gekookt terwijl het vlees nog half rauw was.

Herkenning

In wat mijn zoon nu meemaakt als thuiszitter, herken ik veel uit mijn eigen ervaringen. Hij heeft lang geprobeerd zich staande te houden, zich aan te passen en te doen wat er van hem gevraagd werd. Toen dat niet meer ging, stortte hij in. Hij lag apathisch op de bank en had nergens zin in. Hij kon zich zelfs op tv-series niet concentreren en wilde liever op de tablet YouTube-filmpjes kijken. Ik hoorde hem elke paar minuten weer naar een ander filmpje schakelen, maar hij was tenminste even bezig. Eenvoudige taken die hij eerder best beheerste, zoals bijvoorbeeld aankleden, gingen nu uiterst moeizaam.

Het verschil tussen kinderen en volwassenen is dat minder duidelijk is wat een kind al wel beheerst en wat nog niet. Zo worden ontbrekende vaardigheden makkelijk aan een verbaal-performaal kloof geweten, terwijl dat wellicht helemaal niet terecht is. Verder is het heel onduidelijk wat er nu werkelijk speelt, omdat het kind de levenservaring nog niet heeft om zijn gevoelens te kunnen duiden, laat staan te verwoorden.

Herstel

Een ander groot verschil is de begeleiding naar herstel. Waar ik en mijn werkgever door de bedrijfsarts aan de hand werden genomen, is er voor het kind en de school niets geregeld. Mijn bedrijfsarts liet mij 4 weken volledig thuis, waarna ik weer met enkele uren per week moest beginnen. Mijn werkgever kreeg duidelijke instructies over wat er van mij verwacht mocht worden, met mij werden heldere doelen besproken die elke 2 tot 4 weken werden geëvalueerd en bijgesteld.

Zwart gat

Hoe anders gaat het bij het kind. Het kind valt uit en…. er gebeurt niets. Ouders hebben de wettelijke plicht om voor het kind te zorgen, zij zijn verantwoordelijk voor het geestelijk en lichamelijk welzijn. Maar hun zorgvuldig geplande leven staat ineens op zijn kop nu het kind niet meer naar school en BSO kan. Hoe moeten zij dit opeens geregeld krijgen, sterker nog, hoe kúnnen zij weten hoe je dit zieke kind moet begeleiden? En dat dan ook nog onder het genot van alle eigen emoties die je als ouder ervaart als het niet goed gaat met je kind.

School heeft zorgplicht, maar ja… hoe vul je dat in als het kind niet naar school gaat? Bovendien is dit iets wat een school hopelijk niet vaak meemaakt en waar dus geen plan voor klaarligt. Huisarts, schoolarts en CJG lijken ook niet te weten welke hulp nodig is. En het kind? Tja, ik wist ook niet wat mij bij mijn burn-out overkwam. Hoe kan een jong kind het dan plaatsen? Kortom, het is één en al duisternis rondom het herstel van het kind.

Hulp

Gelukkig zijn kinderen veerkrachtig, ouders inventief, komt – na lang zoeken en veel hulp vragen bij diverse instanties – budget vrij en hulp op gang. Maar wat zou er veel gewonnen worden wanneer kind, ouders én school direct passende hulp krijgen, zoals ik heb gekregen bij het herstellen van een burn-out…

Delen mag!