Brandnetels
Het gaat goed met onze zoon. Het afgelopen jaar is hij enorm gegroeid in alle opzichten. Hij is weer sociaal, vindingrijk, creatief en actief. Hij is van 2 uurtjes per week in de klas aanwezig zijn langzaam maar zeker naar nu bijna een volledige schoolweek gegaan. Hij doet mee met de klas, heeft behoefte aan naschoolse activiteiten, etc., etc. Kortom, het gaat heel goed!
Gewoon naar school?
Is het dan nu weer normaal? Nee, nog lang niet. En ik vraag me ook af of dat het ooit zal worden. Zoon is nog teveel beschadigd en daardoor snel angstig, onzeker, bang voor het onbekende. Het kost nog steeds veel tijd om een vertrouwensband met volwassenen op te bouwen en zonder de veiligheid van een juf die je vertrouwt is spelen op een druk schoolplein echt nog heel spannend. Hij kan dus niet overblijven, teveel prikkels en te onveilig gevoel. Ook een vervangende juf voor de klas is een te grote uitdaging, dan blijft hij dus thuis.
Die lunchpauzes vind ik wel een probleem. Wij wonen best een eind van school af en het is dus niet haalbaar om thuis te lunchen. Ik haal zoon op van school en dan lunchen we in het bos vlakbij de school. Als ik dit aan mensen vertel vinden ze dat zielig, maar dat is het niet! Wij genieten er ook behoorlijk van. Alleen de reistijd en het feit dat het je dag zo opbreekt in kleine stukjes tijd vind ik wel erg belastend. Maar het bos in voor de lunch is heerlijk!
Frustratie
Onze zoon maakt grote stappen in zijn ontwikkeling en dat gaat uiteraard niet zonder slag of stoot. Het is best veel voor een kind van 7 om voor het eerst in je leven echt wat te leren. Voor hij volledig uitviel, was hij vaak alleen fysiek aanwezig. Dit begon al vrijwel direct bij de start in de kleuterklas. Als hij al wat geleerd heeft bij de kleuters, dan is het wel toegeven aan je angsten, en allerlei trucjes verzinnen om maar onder elke verplichting uit te komen. Dus hij is een kei in ‘moe zijn’, of laten zien ‘dat hij het echt niet kan’. Daar prikken de juffen nu redelijk doorheen en hij leert dus flink zijn grenzen verleggen. Met behoorlijk wat frustratie tot gevolg.
Heilzame natuur
In het bos kan die frustratie heerlijk een uitweg vinden. Met een stok gaat zoonlief de brandnetels te lijf. De stukken vliegen in het rond wanneer de spanning in de klas hoog was opgelopen. Later is het heerlijk ontprikkelen op de knieën in de modder vol verwondering een kevertje bestuderen dat probeert uit de plas te kruipen. Het bos is een cadeau. Het levert een heel belangrijke bijdrage in de succesvolle re-integratie van onze zoon. Als moeder is het heel fijn om dit voor hem te doen!
Voor de buitenwereld lijken we misschien overbezorgde ouders die hun kind niet durven loslaten. Ik weet wel beter. Als ik dit niet voor hem doe, wordt naar schoolgaan onmogelijk. Dus voorlopig geniet ik maar zoveel als maar kan van onze lunch in het bos, waarna ik hem toch mooi – bemodderd maar ontstresst – weer in de klas aflever voor het tweede deel van de schooldag!
